ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ
ಹೀಗೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ...
ನಡೆದು ಬಂದ
ದಾರಿ ಎಷ್ಟು,
ಇನ್ನುಳಿದ ದೂರವೆಷ್ಟು...
ಅದೆಷ್ಟು ಮುದ್ದುಗಳು
ಅದೆಷ್ಟು ಲಾಲನೆ
ಪಾಲನೆಗಳು.

ಅದೆಂಥ ಗದರಿಕೆ
ಬೆದರಿಕೆಗಳು.
ಓಡಿದರೆ
ಅದೇಕೆ ಅಷ್ಟು ಜೋರು,
ನಡೆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ
ಅಷ್ಟು ಜೋರು.....

ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಬಂತು
ಸ್ವಂತದ ಪರ್ವಕಾಲ,
ನೀನೆಂದರೆ ನಿಮ್ಮಪ್ಪ
ಎನ್ನುವ ನನ್ನ ಕಾಲ.

ಆಸೆ ಆಮಿಷಗಳು
ಉಕ್ಕಿ ಹರಿದವು
ಹಾಗೆಯೇ ತಣಿದು
ತಳ ಸೇರಿದವು......

ಸಾಧನೆಗಳಂತೆ..
ಏನು ಸ್ವಾದವೂ ಇಲ್ಲ,
ಸಾಧನೆಗಳೂ ಇಲ್ಲ
ಬರೀ ಅಂಕಿಗಳ
ಎಣಿಕೆ ಇದೆ,
ಹೊಟ್ಟೆಯ ಹಸಿವಿದೆ,
ದೇಹದ ಉಸಿರಿದೆ..
ಕಾಲ ಕಾದಿದೆ.....
ಕಾಲ ಕಾದಿದೆ....

(ಹಳೇ ನೆನಪು)

.